ฝันนั้นคือ กลับบ้านเกิด

หลังเรียนจบ ม.ปลาย ก็เดินทางเข้าสู่ชีวิตนักศึกษาา มหาวิทยาลัยขอนแก่น เป็นระยะเวลา 4 ปี
หลังเรียนจบ ป.ตรี กลับไปอยู่บ้าน ได้ 4 เดือน ก็ก้าวเข้าสู่มนุษย์เงินเดือน ในเมืองขอนแก่น ดีใจที่ไม่ต้องเข้า กทม. เลย-ขอนแก่น เดินทางแค่ 4 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว
ตอนนี้ทำงานได้ 2 ปี 6 เดือน ที่แรกที่เดิม ตลอดการทำงานมีเพื่อนร่วมงานที่กินเที่ยวไปด้วยกันเสมอ
แต่พักอาศัยเพียงลำพังในห้องเช่าคนเดียว หลายครั้งก็มีคำถามว่าเหงาไหม ก็ไม่เท่าไหร่ เพราะเป็นคนที่ชอบหาอะไรทำอยู่เสมอ ไม่ฟังเพลง ก็ดูหนัง เที่ยวบ้าง งานเกษตร งานไหมขอนแก่น ประตูน้ำ อู้ฟู้ ตลาดต้นตาล เซนทรัล วัดในเมืองขอนแก่น ปลูกผักบ้าง เลี้ยงปลา เลี้ยงกุ้งบ้าง เข้าไปเล่นใน มข. บ้าง ทำให้มีกิจกรรมมากมาย ที่สนุก ได้บุญ ได้กิน
หลายครั้งก็นอนคิดอะไรหลายๆ อย่างว่า ถ้าเราจะเป็นมนุษย์เงินเดือนไปตลอด แล้วอยู่คนเดียวไกลบ้านเกิด อายุมากขึ้น เวลาป่วยจะมีใครมาดูแลเรา ไม่อยากให้ทางบ้านต้องมาลำบากเพราะเรา ทางบ้านชอบให้หาใครมาดูแลได้แล้ว แต่เคยบอกกับตัวเองว่า ถ้ายังไม่สุขสบาย จะไม่ขอให้ใครมาร่วมลำบากด้วย ในตอนที่ลำบาก ไม่อยากให้เราไปสร้างภาระให้เขา ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
หลายครั้งที่กลับบ้านหลายวัน ทำให้ได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวว่ายุ่งกับงานในไร่สวน บางครั้งพ่อป่วยบ้าง แม่ป่วยบ้าง น้องสาวป่วยบ้าง จนคิดอยากจะลางานมาดูแล
มันเหมือนรู้สึกว่า เราให้เวลากับการทำงานมากไปหรือเปล่า จนลืมให้เวลากับครอบครัว
ตั้งแต่จากบ้านมาเรียนจนถึงทำงาน ตอนเย็นว่างตอนไหนก็โทรกลับบ้านตลอด การได้ยินเสียงก็พออุ่นใจบ้าง สมัยนี้สามารถวิดีโอคอลได้ ได้เห็นหน้าก็พอดีใจบ้าง แต่บางอย่างครอบครัวก็ปกปิดบางเรื่องไว้ จนคนกลางอย่างน้องสาวต้องมาบอก
เรื่องการกลับบ้านเกิดไปทำเกษตร ทำให้ช่วงแรก ครอบครัวรู้สึกไม่เข้าใจ และไม่พอใจที่จะให้กลับมาทำเกษตร เวลาโทรกลับบ้าน จะได้ยินฉายามาลอย ๆ ว่า เกษตรใหญ่โทรมา
โอเคพอไหวอยู่ ชีวิตก็ไม่ได้ยอมแพ้นะ ก็ต้องสู้ต่อไป สักวันครอบครัวคงจะเข้าใจเรา ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ หากอดทน แล้วเดินไปข้างหน้า สักวันความฝันจะเป็นจริงในไม่ช้าแน่นอน

ฝันเล็กๆ

ความฝัน

ใครๆ ก็มีความฝัน อยากทำได้อย่างที่ฝันเอาไว้ แต่กว่าจะประสบความสำเร้จ ล้วนแล้วแต่เสียเหงื่อ เสียแรง เสียความรู้สึกจากคนรอบข้างที่ต่างดูถูกเรา

หลายครั้งที่รู้สึกท้อ หมดกำลังใจ ก้ได้แต่เฝ้ามองรูปครอบครัว เดินออกไปมองโลกภายนอก ยังมีคนที่เขาแย่กว่าเราตั้งเยอะ เรายังมีในส่วนที่เขาขาด เราก็ใช้ส่วนนั้นให้เกิดประโยชน์ ให้มากที่สุด